Back on track door het langste land van de wereld

De grens van Chile over en toen over een bochtjes, bochtjes en nog meer bochtjes bergweg richting Santiago. Deze weg had meer gaten, dan Rooi drempels heeft! Maar goed, uiteindelijk in Santiago gearriveerd en met de taxi naar ons hostel ´La Casa Roja´, inderdaad een rood huis. Nog flink moeten bekvechten met de chauffeur, want die dacht even die domme toeristjes op te lichten... dat dacht ik dus niet!
In Santiago hebben we de wandeltour van de Planet gevolgd, deze bracht ons langs handwerk marktjes, een paleis, plazza´s, mooie gebouwen en musea. We zijn Palacio de Bellas Artes nog binnen geweest, waar een vreemde maar zeker gave collectie van onze Belgische vriend Jan Faber ten toon gesteld werd. Verder nog de berg Cerro San Cristobal beklommen, vanwaar je een super mooi uitzicht over de stad hebt. Erg grappig dat je aan de ene kant alleen maar laagbouw ziet en aan de andere kant alle flats en hoogbouw. Boven op de berg staat een mega grote Maria die over de stad uitkijkt. Met een kabelbaan zijn we weer naar beneden gegaan. Toen nog lans het Cementerio General gegaan, waar weer bijzonder graven (huisjes, tomben) te zien waren.

´s Avonds met de bus twee uurtjes naar Valpariso, west van Santiago. Relaxed hosel, eigen kamer en lekker ontbijtje erbij! Valpariso is de culturele hoofdstad van Chile, de stad is gebouwd over 45 heuvels en ligt recht aan de Pacific Ocean. De heuvels zijn echt helemaal volgebouwd met huisjes die van zelfgemaakt cement (lees: zand, water, hooi, steentjes) en golfplaten zijn gemaakt. Als je boven op de berg woont kun je of met een steile trap omhoog, of... je neemt een van de vele bekende ascensores (soort lift, vierkant huisje dat omhoog getrokken wordt) die tussen 1883 en 1916 zijn gebouwd en waar ook niets meer aan gedaan is. Helemaal geweldig die dingen! Eerst met de bus door heel de stad (op aanraden van de hostel vrouw, dan konden we eerst heel de stad zien) en toen door de stad gaan wandelen en met de liftjes. Langs pleintjes, kerken, openlucht museum straten waarin veel huizen helemaal waren beschilderd en langs de haven. Daar hebben we een boottochtje gedaan langs de kust, met uitzicht over de stad en.... een zeehond in het water vlak bij onze boot! ´s Avonds alweer naar de film en voor het goede doel naar een feest op een pier aan de haven geweest, we waren de enige toeristen daar.
De dag er na met de bus naar Viña del Mar, strandplaatsje 9 km verderop. Lekker heel de dag liggen bakken! Daarna terug naar Santiago om daar Craig en Pete weer te meeten (die zaten in Buenos Aires in hetzelfde hostel als ons). Het was hun laatste avond in Zuid Amerika, dus flink wezen stappen! Om 6 uur mijn bedje in en om 7 uur weer eruit AHHHH! Want om 8 uur moesten we de bus naar Copiapo hebben!

Gelukkig hadden we de bus gehaald en zaten we heel de dag brak in onze stoel. De volgende dag in Copiapo voornamelijk besteed aan regelen dat we de volgende twee dagen naar de parken konden gaan en een beetje lamballen. Er waren ook echt geen toeristen hier, behalve wij! De dag er na gingen we naar het park Nevado Tres Cruces, heel de dag door de woestijn en de bergen gereden om te kunnen lunchen op een zoutvlakte, hoe gaaf! Daarna volgde de Laguna Verde, een super mooi meer, midden in de woestijn! Op de terug weg nog langs Ojos del Saldo, de hoogste, actieve vulkaan ter wereld. Daarna nog langs de roze lagoen, waar flamingo´s zitten en een soort lama´s. Ook supervet dat ik voor het eerst in mijn leven oases heb gezien. Het leek soms echt of je water zag, met zelfs de weerspiegeling van de bergen er in... maar dat was dus echt niet!
Laatste dag werd helemaal te gek! Om half zes op staan (minder te gek) om de bus van 6.10 uur richting een stadje dichtbij park Pan de Azucar te pakken. Helaas ging de bus pas om 7.15 uur door vertraging (voor niets zo vroeg op gestaan). Vanuit daar met de taxi het park in richting de vissers. Aan de oceaan, in het park, stonden een paar huisjes waar vissers wonen, die nog een leuk bijbaantje hebben. Namelijk de weinige toeristen in hun vissersbootjes mee de oceaan op nemen om pinguins te gaan spotten! Er waren toevallig nog 8 andere toeristen daar, dus konden we de boot delen (scheelt toch weer in de kosten) en de boot in. We kwamen langs verschillende eilandjes met allemaal verschillende vogels, mega veel pelikanen met gekleurde bekken en kuifjes en toen eindelijk bij het eiland met de pinguins! Echt mega veel, super vet om te zien! Al die kleine zwart met witte wagelbeestjes! Daarna kwamen we ook nog langs mega veel zeehonden en zeeleeuwen, helemaal geslaagd boottripje dus!
Terug in Copiapo nog even de typisch Chileense snack op: hotdog met guacamole, mayo en tomaten, best prima te eten. En toen de bus naar San Pedro de Atacama gepakt.

Ruim 12 uur later werden we wakker in San Pedro de Atacama en we wisten toen nog totaal niet wat ons te wachten stond! Dit dorpje ligt midden in de woestijn en heeft alleen stoffige zandweggetjes en huizen van klei en riet. Echt even terug in de tijd zeg! De hostels waren dus ook iets anders dan normaal, stoelen en tafels van klei en badkamers om niet over naar huis te schrijven. ´s Avonds uiteten en een terremoto op (Chileens drankje, betekend aardbeving), denk dat ze hier niet veel gewend zijn, want die was helemaal niet sterk haha. De volgende ochtend om half vier(!) opgestaan, want om 4 uur werden we opgehaald om naar de El Tatio geysers te gaan (lees: we werden rond 4.45 uur pas opgehaald). Rond 7 uur op de plek van bestemming, daar was het ineens -10 graden i.p.v. de 35 graden in het dorpje! Jezus wat koud! Snel tussen de geysers rondgerend en de warmte van het minibusje terug ingedoken! De Chauff kwam me meteen koffie brengen, de schat! En later kwam Marly met het ontbijtje aan: boterham met kaas, cake, chocolade en warme chocomel, yummie! Toen reden we naar de grootste geyser, waar ook hot springs waren. Daar gingen we dus echt niet in, want dan zou ik wel eerst in mijn bikini in -10 graden moeten! Terug nog bij mooie plekjes gestopt, waaronder een schattig mini-woestijn-dorpje. Even een siesta gehouden en om 4 uur weer actief gaan doen. Mountainbikes gehuurd om door de woestijn naar Valle de la Muerte (vallei van de dood) en Valle de la Luna (maanvallei) te gaan. Nou, dit hebben we geweten! De gehele heenweg was bergop, we zaten al op 2500 m boven zeeniveau wat de zuurstof ijler maakt, in de droge woestijn met keiharde wind tegen! We moesten echt bijna overgeven gewoon van de inspanning die dit van je lijf vergt! Boven op een berg naar de ondergaande zon in de maanvallei zitten kijken. En yes! Daarna alleen maar bergaf terug! Ik kon daarna nog lekker douchen, we waren namelijk behoorlijk gezandstraald in de woestijn. Maar na mij was de watertank leeg... niet douchen, geen wc doorspoelen, geen water uit de kraan! En Marly moest nog... haha.
Vanmorgen was er nog steeds geen water, de wc lag voort vol pies en poep GATVER! Tja, dit soort dingen krijg je dus in een ouderwets dorpje in de woestijn! Wij weer mountainbikes gehuurd en deze keer gelukkig niet berg op! Eerst naar Pukara de Quitor, de ruïnes van een heel oud fort. Daarna verder gefietst en op de blote voetjes door de rivier, naar de andere kant van de weg, naar Catarpe een mini mini dorpje met huisjes van ik weet niet welke tijd! Het dorpje telt maar liefst twee straten! Een paar uur later terug in San Pedro en gelkkig was er weer water in het hostel!

Het is hier wel 35 a 40 graden, niet normaal hoe warm het hier buiten is!
Morgen vertrekken we naar Bolivia! We gaan met een 3 daagse tour mee langs allemaal mooie plekken (o.a. een overnachting in een zouthotel dichtbij Uyuni, waar de grootste zoutvlakte van de wereld is). Dinsdag komen we in Uyuni aan en hopen we meteen door de kunnen naar Cochabamba, want daar gaan we tot kerst vrijwilligerswerk doen bij het project Atendi, waar gehandicapte kinderen zitten.